Dag 10 - Norheimsund to Bjorli

Vandaag hebben we voor het eerst sinds de heenreis weer een lang stuk in de auto gezeten. We zijn vandaag vanaf onze accommodatie in Normheimsund noordelijk gegaan richting onze accommodatie in Bjorli. Er waren wederom een aantal routes waar we uit konden kiezen en we hebben weer voor de mooiere toeristische route gekozen.

Vanmorgen zijn we om 7.30 (zonder te ontbijten) vertrokken in Norheimsund. Na ongeveer een half uur rijden kwamen we aan bij een rustplaats langs het Hardangerfjord waar we eerder al een keer gestopt waren en hier hebben we met uitzicht op het Fjord ons ontbijt genuttigd. Daarna hebben we onze reis vervolgd langs het Hardangerfjord. Na ongeveer 2 uur rijden kwamen we in het dorp Flam dat tussen verschillende steile bergen in ligt wat zorgt voor mooi uitzicht. Hier zit ook een (toeristisch) treintje die je langs hele mooie natuur de berg op brengt. Helaas hadden we hier geen tijd voor dus hebben we het gehouden bij het eten van wat fruit, genieten van het uitzicht en bier halen bij de lokale brouwerij.

Na de tussenstop in Flam zijn we verder gereden in de richting van het Sognefjord het langste en diepste Fjord van Noorwegen. Voordat we hier waren moesten we eerst door een tunnel van maar liefst 25 km lang met mooi verlichte tussenstops (zie foto's). Na de tunnel kwamen we bij het Sognefjord en hebben we deze een tijdje gevolgd. Aan het einde van dit Fjord kwamen we aan in het plaatsje Øvre Årdal waar we  in zo'n 15 haarspeldbochten vanuit Fjord Noorwegen ineens in de bergen zaten op een tolweg genaamd Tindevegen. Op de haarspeldbochten was op de meeste stukken slechts plek voor 1 auto wat in de praktijk vaak betekende dat of jij of de tegenligger achteruit moest naar een stuk waar je er wel langs kon.

De Tindevegen is ongeveer 30 km lang en een wereld van verschil met het rijden langs de Fjorden door de smalle weggetjes over het berg plateau. Op deze weg kwamen we de eerste sneeuw tegen van deze vakantie en dat is niet gek aangezien de weg in de winter is afgesloten. Na de Tindevegen kwamen we aan op weg 55 welke onderdeel is van de Scenic routes die we eerder hebben gereden met de naam "Sognefellet". Deze weg loopt tussen twee nationale parken door met aan de linkerkant Breheimen en aan de rechter kant Jotunheimen (waar ook de hoogste berg van Noorwegen staat de Galdhøpiggen. Van deze berg hebben we verder niet veel gezien).

De Sognefjellet is 108 km lang en tijdens deze 108 km veranderd het landschap een aantal keer. Het hoogste punt van deze route zat op 1434 meter. Persoonlijk vind ik de Sognefjellet één van de mooiste routes die ik ooit heb gereden. Daarom is het ook niet gek dat je bijna om de 5 minuten uit de auto wil stappen om te genieten van weer een geweldig uitzicht punt. Het begin van deze weg bestaat uit goede bochtige wegen over het berg plateau waarbij je telkens klimt en ook weer daalt. Je kunt hierdoor op dit stuk enorm ver kijken. Na een tijdje zijn we gestopt bij een uitzichtspunt waar je prachtig uitzicht hebt op de groene bergen en op de achtergrond met sneeuw bedekte bergen. Ook kon je hier de weg waar je zojuist zelf op gereden hebt goed zien hoewel ze door de afstand heel ver weg lijken.

Bij het "tweede" gedeelte van de route rijd je meer tussen de restanten sneeuw en kwamen we langs een aantal half bevroren meren waarbij de sneeuw soms anderhalf tot twee meter boven de weg uit stak. Ook hier wil je bij ieder uitzichtspunt stoppen vanwege het mooie uitzicht maar dit hebben wij omwille van de tijd maar niet gedaan.

Het laatste gedeelte van de route zakte geleidelijk af naar het dal en bestond uit berg wegen langs helder blauwe rivieren en meren met vooral groene bergen met links en rechts uitzicht op de eerder genoemde natuurparken. Hier kwamen we ook langs de eerder genoemde Galdhøpiggen.

Vanaf hier moesten we nog bijna 3 uur naar onze accommodatie en hadden we verwacht dat het mooie er wel vanaf was. Bij het plaatsje Vågåmo sloegen we ineens onverwachts linksaf van de "grote" weg af en kwamen we op een boerenland weggetje. Deze weg veranderde op een gegeven moment in een zandpad waar we al snel oog in oog stonden met een paar koeien op de weg. Tot onze verbazing kwam er uit het niets ineens een slagboom met een tolstation tevoorschijn waar we 100 Noorse kronen oftewel ongeveer 10 euro moesten betalen.

Nadat we eerst een beetje lacherig deden over het feit dat we 10 euro moesten betalen om over een zandpad te rijden (dat geld hebben ze nodig om te asfalteren aldus mijn  reactie) kwamen we na een tijdje via een paar haarspeldbochten op een berg plateau terecht met grote vlaktes met gras en bosjes en héél veel schapen. De weg had volgens google geen naam en was dan ook nergens verhard. Na wat onderzoek ben ik er achter gekomen dat deze weg Slådalsvegen heet en dat dit een onverharde weg van 32 km is die op 1200 meter hoogte ligt.

Na deze onverharde weg en het onvermijdelijke vies worden van mijn auto moesten we nog ongeveer 40 km rijden over een "saaie" bochtige N weg voordat we arriveerde bij onze prachtige berghut.

Ondanks dat het een intensieve rit was van 430 km en 8 uur rijden is het wel een rit om niet snel te vergeten. Gelukkig heeft Freya zich tijdens deze lange rit ook keurig gedragen en ligt ze nu heerlijk te slapen.