Dag 12 - Rampestreken

Nadat vanmorgen om 4.30 Freya wakker werd en niet wilde gaan slapen hebben we sinds die tijd weinig meer geslapen. We begonnen de dag dus niet fris en fruitig maar vooral moe en chagrijnig.

Na een aantal lange autoritten was het vandaag de hoogste tijd om weer even de benen te strekken. Nadat we ontbeten hadden en inmiddels een beetje energie hadden gekregen en ook weer wat vrolijker waren zijn we in de auto gestapt naar het dorp Åndalsnes. Dit was een rit van ongeveer 3 kwartier.

Toen we aankwamen in Åndalsnes moesten we even een parkeerplek zoeken. De parkeerplaats bij het startpunt van de wandelroute was helemaal vol dus zijn we ongeveer 200 meter verder gereden en hadden we met geluk een plekje op deze parkeerplaats. Gek genoeg kostte het parkeren bij de eerste parkeerplaats 100 Noorse kronen ongeveer 10 euro terwijl de parkeerplaats waar wij stonden gratis was. Vanaf de parkeerplaats was het 5 minuten lopen naar het startpunt van de wandelroute met de naam Rampestreken. Deze route is ongeveer 4 km (2 km heen en 2 km terug) en gaat van zeeniveau naar 537 meter boven zeeniveau.

Vooraf hadden we gelezen dat de route op een klein steil stuk na goed te doen was. De route begon met een ramp van stalen platen die zijn aangelegd en begon dus redelijk makkelijk. Binnen de kortste keren zaten we op 100 meter hoogte. Na de eerste 100 meter veranderde de route echter in een bospad bestaande uit rotsen, aarde en vooral veel boomwortels. Vanaf dat punt werd de route al een stuk zwaarder en zeker met Freya in de draagzak bij mij en een zware rugzak bij Patjoelah was dit behoorlijk pittig.

De weg naar boven was met name pittig omdat je constant aan het klimmen bent en er nergens rechte stukken zijn. Daarnaast moet je telkens de minst zware en veilige route kiezen over de vele uitstekende wortels en stenen. Gelukkig had ik een goede motivator op mijn rug met de naam Freya die continu "boven" riep. Het laatste stuk van de route bestond uit door Sherpa's aangelegde stenen trappen en smalle paden langs de afgrond. Na zo'n anderhalf uur omhoog klimmen kwamen we bovenaan de route bij een panoramisch uitkijkpunt met een plateau wat boven de grond uitsteekt. Voor dit plateau stond een rij met mensen die allemaal een foto wilde maken. We zijn toen achteraan gesloten in de rij om ook even op het plateau te kunnen.

De rij duurde helaas langer dan gedacht vanwege de lange tijd die sommige mensen namen om foto's te maken. Hele fotoshoots werden er gehouden door sommige mensen tot irritatie van de andere mensen in de wachtrij. Ook voor Freya duurde het wachten veel te lang dus besloot ze om het op huilen (lees schreeuwen) te zetten. Helaas werd de rij hierdoor niet veel korter.

Uiteindelijk na een half uur wachten konden we eindelijk op het plateau om even snel een paar foto's te maken terwijl je de ogen van de mensen in de wachtrij in je rug voelde prikken. Zonder echt genoten te hebben van het uitzicht waren we binnen 1 minuut weer weg van het plateau. We zijn daarna nog een stukje naar boven gelopen tot een punt waar we even konden zitten met Freya om een broodje te eten. Gelukkig was het uitzicht vanaf dit punt net zo mooi als van het plateau dus konden we onder het genot van een boterham met pindakaas genieten van het uitzicht.

Daarna zijn we weer aan de tocht terug naar beneden begonnen. Ook de terugweg was nog steeds pittig omdat het soms lastig was om een goede plek te vinden om je voeten neer te zetten. We werden dan ook links en rechts ingehaald door Noren die er een flinke vaart in hadden. Voor ons Hollanders is dit niet iets dat we gewend zijn dus wij waren een stuk langzamer. Dat bleek ook toen een enthousiaste Noor, terwijl hij ons inhaalde met zijn hond en dochter van een jaar of 7, aan ons vroeg waar we vandaan kwamen omdat het duidelijk was dat we hier geen experts in waren.

Gelukkig heeft Freya bijna de hele wandeling naar beneden kunnen slapen in de draagzak. Na ongeveer anderhalf uur terug naar beneden wandelen via dezelfde route als op de heenweg kwamen we weer beneden bij de parkeerplaats aan. Het was uiteindelijk toch een pittige wandeling die ondanks dat deze veel korter was niet minder zwaar was dan de wandeling naar Preikestolen. Dit komt waarschijnlijk toch doordat je constant aan het klimmen bent terwijl Preikestolen ook veel vlakke stukken kent.

Nu liggen we moe en voldaan met onze benen omhoog op de bank en ligt Freya lekker te slapen. Wij zullen het waarschijnlijk ook niet laat gaan maken vandaag.